de Llan de Cubel

La Casa Gris

Per debaxo la ponte
yá nun pasaba l'aire,
que l'agua fexo'l camín
abandonando'l valle.
Y sentí al fríu nordés,
sí, como llora l'aire,
como los nenos nel mar
ente suaños de sable.

Siempre veré
tres de la mar
la casa gris
na señaldá.
Siempre taré
cao del mio llar
na casa gris
del mio cantar.

Al mirar morrer el sol
na cumbrera del puertu,
vi soledá nel camín
mientres durmía'l vientu.

Al final nun hai camín
que lleve'l sol a casa.
Queda namái soledá
naquella ingrata patria.

Cabraliega

Cabraliega, cabraliega
qu'amayades pa La Peña.
que desde la to mayada
ves la mar y ves la tierra,
dime qué ves allá alantre,
dime qué ves, cabraliega,
qué semblantes acolumbres,
qué cielu se te presenta
desde esa arispia talaya,
desde esa talaya vieya.

Cabraliega, cabraliega
qu'amayades pa La Peña,
flor del aire, flor del vientu,
flor de la campa cimera,
dime lo que ves, pastora,
dime qué ves, cabraliega.

Desde estes peñes tan altes
onde vuela la milluerda,
per onde campa l'argaña
y s'escuende la robeca,
veo cielos de ferruñu,
dures esferes de piedra,
y el corazón de los míos
con una fonda resquiebra
per onde se va sumiendo
l'antigua voz d'esta tierra.


Cabraliega, cabraliega
qu'amayades pa La peña,
flor del aire, flor del vientu,
flor de la campa cimera,
xunta'l to cantar col míu
pa qu'esa voz nunca muerra.

Y que cuando pase'l tiempu
y el nuestru corazón tea
engurbiñáu y mayucu
como una coricia vieya,
podamos volver a venos
y oyer xuntos, cabraliega,
la voz de pastores nuevos
resonando pela Peña
y la voz de los antiguos
nel so cantar, cabraliega.

Cabraliega, cabraliega
qu'amayades pa La Peña,
flor del aire, flor del vientu,
flor de la campa cimera,
corazón de tierra antigua,
corazón de la mio tierra.